«Το σκάκι είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής, που
παίζεται ανάμεσα σε δύο παίκτες.
Το μόνο που χρειάζεται κανείς για να παίξει σκάκι είναι μια σκακιέρα
(64 τετραγώνων), 16 πιόνια για κάθε παίκτη και καθαρό μυαλό.
Ως άθλημα αποτελεί έναν συναρπαστικό τρόπο δοκιμής των πνευματικών
δυνάμεων των παικτών που παίζουν με ίσους όρους εφαρμόζοντας με ακρίβεια και
επιδεξιότητα τους κανόνες του παιγνιδιού.»
Αυτά ακριβώς μας είπε και η κυρία
Άννα Μαρία Μπότσαρη, κορυφαία παίκτρια σκάκι, όταν επισκέφτηκε το σχολείο μας,
την Παρασκευή, 25 Ιανουαρίου 2019, προκειμένου να μας μιλήσει για το άθλημα που
έμελε να είναι το κέντρο της ζωής της. Συστήνοντας την κ. Μπότσαρη στους μαθητές
οι τίτλοι και οι διακρίσεις της ήταν αρκετοί για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των
παιδιών που με θαυμασμό άκουγαν την ομιλία της:
Woman Grandmaster (WGM), κάτοχος ρεκόρ Γκίνες σε
σιμουλτανέ (1102 αντίπαλοι => 1095
νίκες, 7 ισοπαλίες), 8 φορές Πρωταθλήτρια Ελλάδας, Δεύτερη Παγκόσμια
Πρωταθλήτρια Νεανίδων το 1991, 6η ολυμπιακή θέση με την Εθνική Ομάδα το 1988 –
συνολικά 17 συμμετοχές σε Σκακιστικές Ολυμπιάδες, χρυσό πανευρωπαϊκό μετάλλιο
δεύτερης σκακιέρας με την Εθνική Ομάδα, χρυσό Μεσογειακό μετάλλιο το 2008, χρυσά
Βαλκανικά μετάλλια το 1992 και το 1994 και πολλές ακόμα διακρίσεις είναι οι ηθικές
ανταμοιβές των 35 και πλέον χρόνων ενασχόλησής της με αυτό το όμορφο παιχνίδι στρατηγικής.
Ένα παιχνίδι που, όπως μας είπε, ακονίζει το μυαλό, οριοθετεί τη σκέψη και αναπτύσσει
τη σωστή κρίση του ατόμου, βοηθώντας το κατ’ επέκταση να αντιμετωπίζει επιτυχώς
οτιδήποτε προκύψει σε κάθε παράμετρο της ζωής του. Το σκάκι για την κ. Μπότσαρη
όμως δεν είναι μόνο παιχνίδι. Είναι άθλημα που απαιτεί σκληρή προπόνηση με πολύωρο
διάβασμα και συνεχείς συμμετοχές σε αγώνες και που προκαλεί σωματικές
αντιδράσεις (αύξηση καρδιακών παλμών, έκκριση αδρεναλίνης, κόπωση κλπ.) ισάξιες
με αυτές δύσκολων αγωνισμάτων όπως του μαραθώνιου δρόμου. Είναι και πολιτισμός,
διότι διδάσκει μεταξύ άλλων ευγένεια και ήθος. Είναι και μέσο διαπαιδαγώγησης,
αφού μέσα από το κάθε παιχνίδι το άτομο μαθαίνει να διαχειρίζεται τη νίκη ή και
την ήττα, μαθαίνει να συγκεντρώνεται, να παρατηρεί, να προβλέπει, μαθαίνει από
τα λάθη του και εξελίσσεται. Για την κ. Μπότσαρη το σκάκι θα έπρεπε να
ενσωματωθεί στη διδακτέα ύλη του δημοτικού σχολείου, όπως άλλωστε συμβαίνει σε αρκετά
σχολεία στην Ευρώπη, προκειμένου να βοηθηθούν οι μαθητές -και ειδικά οι μαθητές
με ιδιαιτερότητες- από τα πολλαπλά οφέλη που προσφέρει σε πνευματικό, κοινωνικό
και ψυχολογικό επίπεδο. Εξάλλου η υλοποίηση προγραμμάτων σκακιού δεν απαιτεί
ιδιαίτερη υποδομή, ούτε μεγάλο κόστος χρημάτων, ούτε κατάλληλες καιρικές
συνθήκες και η συμμετοχή των ατόμων δεν κρίνεται από κάποιον συγκεκριμένο σωματότυπο
ή κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο. Όλοι μπορούν να παίξουν και μάλιστα παίζουν με
ίσους όρους!
Τελειώνοντας
την ομιλία της, η κ. Μπότσαρη παρομοίωσε το σκάκι με την ίδια τη ζωή: «Όταν
παίζει κανείς μια παρτίδα σκάκι, προσπαθεί να κερδίσει. Και κερδίζει αυτός που
το θέλει πιο πολύ! Έτσι και στη ζωή, να προσπαθείτε πολύ για αυτό που θέλετε να
πετύχετε, ό, τι κι αν είναι αυτό! Γιατί αν το θέλετε πολύ, θα το πετύχετε! Και
να βάζετε τον πήχη ψηλά, για να πετυχαίνετε μεγάλους στόχους, για να γίνεστε
καλύτεροι!»
Στη
συνέχεια, η κ. Μπότσαρη απάντησε σε ερωτήσεις των μαθητών και φυσικά αποδέχτηκε
την πρόσκληση να παίξει ταυτόχρονα με αρκετούς από αυτούς. Οι σκακιέρες ήταν
ήδη έτοιμες, στημένες περιμετρικά της Αίθουσας Εκδηλώσεων, περιμένοντας τους επίδοξους
σκακιστές. Δεκαοχτώ παιδιά αναμετρήθηκαν με την κορυφαία μας αθλήτρια, ενώ οι
υπόλοιποι παρακολουθούσαν με αγωνία την εξέλιξη κάθε παρτίδας και σχολίαζαν τις
κινήσεις και τους χειρισμούς των σκακιστών.
